TER İÇİNDE

Adın Kurumuş yaprak gibi Arar kendini

Aklına gelir Uzun en bazen Nedir bilmem? Serinliği kimden?

Orada Hepimizde bir telaş Günün selinde Saçlarını tarar

Güzde Ne tarak kalır Ne saçın İkindi küser Bekler gecen

Sonunda anlarsın İçinde bir rüzgar Savrulur geçmiş Kopar bir parça Konuşur kış

O senin Dağınık çarşında Heybe gözünde Güler alaca

Ne olduk? Neydik? Sorup durur karınca

Ellerinde Üşür durur saçların Erik ağacını düşler Büyür acın

Ah! Eski günler Ne kadar söylense avlun Koynunu bölüşür gülüşün Ve düşer çocuk yüzün

Değişmez kader Yine gürültüsünde koca su Yine mevsiminde yağmur dolu Yine yangın yeri bu işin sonu

Bir gün biter o gün Ne kadar kalsa sesi sende Ne kadar sarsa sıcaklığın Dibinde kurur yaprakların

Hepimizde Kalır bir dün Ne çiçek kokun Ne kuş sesin Tek tek gider

Sevdiklerin

Neden? Bu öfke Bu kin Ürkütme kuşları Sarhoş olma birden Güneş batmadı Daha erken

İşte çoğaldın Gözlerin gülüşün Her yerde beklerken Ter içinde soluyup kaldın

Ona ulaşayım derken

Hasan OKURSOY