KAR

Kim bilir? İçindeki boşluğu Büyür eski günler Kovuğunda duvar

Her umut Mektubundan düşer Tren uzaklardan geçer Bakarsın şaşar beşer

Kumaşı kesen makas Kimi solur yavaş yavaş? Kimde kalır iğnede iplik? Kim ister savaş?

Kim diker söküğü? Ne der dalgın akşam? Bir de istasyon yalnızlığı İpteki giyim kuşam

Damgasız mektuplar Sessiz kime gider? Zarfı yırtar mı uzun yollar? Soğukta olur mu heder?

Bu soğuk günlerde Bazen güzeldir kar İpek gibi yağar Ve yalnızlık sarkar

Ararsan bulursun Közünde umut Duyulur sıcaklığın Ocakta patlar palamut

Sarıkamış’ta Unutulmaz acımız Söylenir uzak uzak Donmuş canlarımız

Çocuk bilmez kimse Çökelez dağımız en yüksek Kerim dayıya ses et Kar kuyusuna yapsın bir tümsek

Bende bir yaprak Kar altında uç vermiş Uğuldar toprak Ezersin gelme koşarak

Çocuk bildin mi? Kimin arkasına kaldık Konuşmaz dün Hep onu andık

Çocuk işte Kocadı ömrümüz Kış gibi ihtiyarlığımız Denize düştü taşımız

Sağım solum kar Üşüdüm çocuk Fırtınasında kaldım Her yerim kırık dökük

Bırak savursun Yağsın lapa lapa Kartopun atılsın Çapa sorulmaz kışın

Hasan OKURSOY