OKURSOY EDEBİYAT VE SANAT DERGİSİ

Tam akşamüstü Uzakta kararır bulutlar Uçarken martılar Dağılır dalgalar Düşlerimin dalında Seker kuşlar Batan güne karşı Solur kalır...

Ne bekler istasyon Bir yolcu Bir mektup Ve bir yük Her gün Bu denize Ömür dediğimiz handan Çöken yalnızlık Ceplerimizde Konuşmaz...

Geceleri deniz olurum an an gemiler geçer içimden sarı temmuz gitmiş saçlarımda görünür sonbahar gözlerimde kış bekler yalnızlığım saklar...

Üzümün alacasında Her yer Bekilli kokar Biraz mayhoştur sepetler Dibinde kuşluk uğuldar Yalnızlık Susuzluğuma tuz katar Öğleyin kızıl...

Kim özlemez gençliğini? Çocukluğunu ana kucağını Bursa bıçağında Gülen delikanlı yüzünü O günlere Konmaz noktalar Düşer yollara Dünden...

Denize hasret çocuklar Martıların sesinde yoktular Bu fırtınada Kıyıyı dövdü dalgalar Durgun yavaş aktı sular Artık çıkar aklından Kurudu...

Yürüdüğüm yollarda Aklımdan çıkmazdı Teknede Hamur Saç altında kül Teneke saksılarda Şebboy kokardım Sabaha düşerdi sesim Taşardı gülüşüm...

„17 ağustos 1999 tarihinde marmara depremi Acılarına, bir ananın feryadına;“ „Türkiye size sesleniyorum görün duyun bizi altı yavrumu...

Çiçeksiz daldan da Söylenir durur şiir Bazen ucundan bakar Söylenmese de şiir Suskun boynu bükük çocuklar Perdeleri çekik evler gibidir O...

On dördünde ayrıldım çocukluğumun kuytularından uzak yerlerde kaldım ne zaman bir kağıt bükülse eski günler ardında hala acır içim...

Ne zaman çıksam yola ellerime gecenin saçı dolanır her durak olur acıma mala neden bilmem yüreğim yırtılır zemheri yağmuru düşer daldan...

Şimdi kepenkli ev mi kaldı? Hiç gördün mü ardıç kuşu? O çarpıp duran kapıdan Seslenmez konu komşu Her anı bir pencere Bize bakar durur...

Akıp gittin işte Oyunların düşlerin Arkanda kaldı Ne oldu sende? Düştü Elindeki kırmızı Yoldun otları Şaştı akşamın karanlığı Kırdın...

Ne güzel günlerdi Bir yandan büyüdük Bir yandan eksildik Bazen güldük üzüldük Bir umut taşıdık Yanımızda uçup durdu O kuşlara da özendik...

Dal budak oldun Koca su unuttu sandın O sağ taşlar arasında Çocukluğunu aradın Islandın yağmurda Üşüdün kışa döndün Geride kaldı dün O...

Denize hasret çocuklar Martıların sesinde yoktular Bu fırtınada Kıyıyı dövdü dalgalar Durgun yavaş aktı sular Artık çıkar aklından Kurudu...

Dal uçlarında Bıraktıkların uçar Çocukluğundan akşam kopar Karanlık cebinde çığlık atar İnsan sonunda anlar Konuştukça kuru üzüm Her gün...

İçinde bir kırık dal Ona konmaz kırlangıçlar Gülkurusuna sessiz bakar Sevincinde seker kumrular Geç de olsa anladın Her gülün dikeni...

Nereye baksan sardunya Kokusu pencereden taşar Gülüşü akar Sürekli damlayan su Mermeri deler Kum kayadan geldim der Bir gün Buralardan...

İnsan sevgiden kopamaz Her akşam eser onlar Solur senden ayrılmaz Sonbahar kış demez Zaman zaman hatırlanır Saçağından hüzün yağmaz Yüzü...